Često se raspravlja o tome ko je “izumio” ljetno računanje vremena – neki izvori to pripisuju Benjaminu Franklinu, koji se navodno 1784. godine sjetio da bi pomicanjem satova ljudi mogli bolje iskoristiti sunčani ljetnji period.
Drugi kažu da je začetnik ideje bio naučnik sa Novog Zelanda koji je želio više sati nakon posla za skupljanje insekata. Tokom 19. vijeka čak su i pojedini gradovi u Evropi imali vlastito računanje vremena, što je dovodilo do haosa, prvenstveno u željezničkom saobraćaju.
Ipak , ljetno računanje vremena prvi put se široko praktikovalo usred Prvog svjetskog rata, kada je njemački car Vilhelm II 1916. godine naredio pomijeranja sata unaprijed kako bi se dobio dodatni sat dnevnog svjetla pred veče i tako uštedjelo na potrošnji ugljena.
To je bila osjetna ušteda za ratnu ekonomiju, a tu praksu su usvojili i saveznici i protivnici Njemačke. Nakon završetka rata, odustalo se od te prakse. Tokom Drugog svjetskog rata, Adolf Hitler ponovno je uveo ljetno računanje vremena, opet radi uštede energije i više dnevnog svjetla za njemačku ratnu proizvodnju.
Nijemci su pomijeranje sata uvodili i u zemlje koje su okupirali. U Nizozemskoj su tako pomaknuli vrijeme za 1 sat i 40 minuta unaprijed.
Od 1942. do 1945. nizozemski satovi slijedili su njemački raspored prebacivanja na ljetno računanje vremena. Nakon oslobođenja zemlje, ljetno računanje vremena je ukinuto, a pomicanja sata nije bilo sve do 1977. godine.
Španski diktator Francisko Franko je takođe tokom Drugog svjetskog rata uskladio satove u Španiji s “Hitlerovim vremenom”, ali na Kanarskim ostrvima, španskoj teritoriji uz zapadnu obalu Afrike, vrijeme se nastavilo mjeriti kao u Portugalu i Ujedinjenom Kraljevstvu. – Dvanaest je sati, jedan je sat manje na Kanarima – moglo se čuti na radijskim i televizijskim vijestima u Španiji od 1942. godine pa sve do današnjih dana.
Neposredno nakon rata, 1945. godine, kada su saveznici Njemačku podijelili u okupacione zone, vrijeme je u sovjetskoj zoni čak u jednom kratkom periodu skočilo unaprijed za dva sata, kako bi se pratilo vrijeme u Moskvi.
Ljetno računanje vremena pojavilo se ponovo kao ideja u doba naftne krize iz 1973. godine kada je OPEC uveo embargo, a cijene nafte skočile u nebesa i potakle recesiju, što je opet stvaralo potrebu za više dnevnog svjetla kako bi se ostvarile uštede u ekonomiji.
Nakon Drugog svjetskog rata prva je Evropi primijenila sezonsko vrijeme Francuska, 1976. godine.
